“Rymden” is ontstaan uit de samenwerking van de bekende Noorse jazzpianist Bugge Wesseltoft (1964) met de Zweedse bassist Dan Berglund (1963) en de Zweedse drummer Magnus Ostrom (1965), de vroegere begeleiders van het roemruchte Esjbörn Svensson trio, oftewel E.S.T., na het overlijden van Svensson in 2008 gingen zij hun eigen weg en was er geen plan om opnieuw een trio te beginnen. Maar toen Bugge hen benaderde, ontstond er toch weer een nieuw trio “Rymden”dat betekent Ruimte , hun eerste album “Reflections and Odysseys” uit 2019 was een gigantisch succes. En nu is er de opvolger “Space Sailors”, maakt dit album de hoge verwachtingen waar, het antwoord is ja en nee. Was de elektronica bij E.S.T. wel degelijk aanwezig maar wel lichtjes en op de achtergrond, evenzo bij het debuut van Rymden, maar in dit nieuwe album is de algemene tendens in de jazz om terug te grijpen naar de progrock van weleer, ook aanwezig. Dat treedt nog niet zo duidelijk op de voorgrond in het openingsnummer “The life and death of Hugo Drax”, alleen het zwaar vervormde basgeluid wijst richting een nieuwe aanpak. Hugo Drax is een fictief personage uit de derde James Bond roman van Ian Fleming, de titel Moonraker zal Bugge Wesseltoft hebben geïnspireerd om dit nummer te schrijven voor “Space Sailors”.

Het nummer “Spacesailor” tendeert al richting rock maar blijft wel spannend, op “Sündan” is het geluid van hun eerste cd gelukkig weer terug, heerlijke muziek met een melancholieke uitstraling. Ook “Terminal One” met zijn vrolijk stemmende springerige ritme is bijzonder met fraai samenspel van piano en bas met een almaar stuwende drumpartij erachter. Helaas worden de knoppen weer opengedraaid “The final goodbye” , mij ontgaat het toevoegen van allerlei grunge geluiden ten ene male, het contrast met het pianospel van Bugge is enorm, misschien ben ik wel de Don Quichote die niet tegen windmolens vecht maar tegen de elektronica in de jazz. Het ultra korte nummer ”Pilgrimstad” is een solostuk waarin Berlund donkere tonen uit zijn gestreken bas haalt, het loopt naadloos over in het even korte “Arriving at Ramajay part I“ met twinkelend pianospel. “Arriving at Ramajay part II”is een heel ander verhaal, Fender Rhodes en een dosis elektronica, het leidt tot een nogal gedragen pompeus geluid dat bij wijlen doet denken aan de gezwollen tonen van Iron Butterfly uit eind jaren ’60, bekend geworden met hun hit In-A-Gadda-Vida. In “The actor goes to Pasadena” wordt er flink gas teruggenomen en ontstaat er een geslaagde synthese tussen Rhodes elektronische effecten, het kan dus wel.

”My life in a mirrror “ is voor mij zonder meer het mooiste nummer op dit album, wonderschoon pianospel ondersteunt door gestreken bas en zachte brushes op de drums, het is vanwege dit soort nummers dat hun vorige album bovenaan mijn jaarlijstje van 2019 stond. Dat zal dit jaar en met dit album helaas niet het geval zijn want “free as a bird” met een minimal Music effect wordt weer ontsierd door geluidseffecten die nog het meest lijken op een op hol geslagen burlend edelhert. “Söndan Outro” is weer fraai, maar dat betekent ook dat het album voor mij niet overkomt als één geheel er is teveel discrepantie tussen de meer akoestische nummers en die met allerlei elektrische effecten. Ik hoop dat ze zullen terugkeren naar de muziek van Reflections and Odysseys maar ik ben bang dat ze de spielerei met elektronica veel te leuk vinden.

Jan van Leersum.